Nasz zespół Daria Kołata

Jestem psychologiem i psychoterapeutą. Prowadzę psychoterapię w nurcie poznawczo-behawioralnym. Zainteresowanie psychologią, różnicami indywidualnymi między ludźmi – tym co niesiemy w genach, z jaką podatnością temperamentalną się rodzimy, jak interpretujemy zdarzenia, które nas spotykają, a w końcu jakie towarzyszą nam emocje i zachowania w danych sytuacjach, rozwinęło się u mnie w czasach szkolnych. Już wtedy widziałam siebie w roli terapeuty. Zawsze ciekawił mnie związek między mechanizmami biologicznymi a psychiką człowieka, dlatego ukończyłam również studia biotechnologiczne o specjalizacji biotechnologia molekularna. Podczas studiów psychologicznych moja pasja do psychologii rozkwitła, a realizując specjalizację z psychoterapii utwierdziłam się w chęci zostania psychoterapeutą. Doświadczenie zawodowe zdobywałam w Akademickim Ośrodku Psychoterapii Uniwersytetu Warszawskiego, na Klinicznym Oddziale Psychiatrycznym Szpitala Wolskiego w Warszawie, Oddziale Dziennym Kliniki Nerwic, Zaburzeń Osobowości i Odżywiania Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Pracowałam także w międzynarodowej korporacji, dzięki czemu rozumiem presję i trudności, które mogą spotykać osoby na takiej ścieżce zawodowej. Obok psychoterapii moją drugą pasją jest taniec, którą dzielę się z innymi, prowadząc zajęcia taneczne. Przez wiele lat uczestniczyłam w zawodach, dlatego obszar przeżyć związanych z rywalizacją jest mi bliski. Przeprowadzone przeze mnie badania naukowe opisuję w publikacji „Let’s dance – feel better! Mood changes following dancing in different situations.” (Zajenkowski, M., Jankowski, K., Kołata, D. (2015), European Journal of Sport Science, 15 (7), 640-646), pokazując jak taniec może wpływać na zmiany nastroju.

Chęć niesienia pomocy osobom doświadczającym trudności, głębokie zainteresowanie drugim człowiekiem oraz zamiłowanie do psychoterapii towarzyszą mi każdego dnia i motywują do pracy. W procesie terapeutycznym szczególną wagę przywiązuję do relacji terapeutycznej, aby w atmosferze akceptacji i zaufania, osoby z którymi pracuję mogły lepiej przyjrzeć się problemom, zrozumieć je i wprowadzić zmiany, a kończąc terapię były przygotowane do samodzielnego radzenia sobie w kryzysowych sytuacjach.